Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Χριστός Ανέστη !

Ποιά μέρα έχει τη χάρη σου, ω ημερών καμάρι,
Ποιά εορτή τη δόξα σου, ποιά τη δική σου χάρη;
Παντού σκορπάς συ τη χαρά, παντού την ευθυμία,
Ημέρα Αναστάσεως και Εορτών κυρία..

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Αναστάσιμος





Στην αναστάσιμη χαρά
φυτρώνουν μέσα μας φτερά,
κι αντάμα ξεκινάμε
για κάποιες χώρες μακρινές,
που τόσες γνώριμες φωνές
μας προσκαλούν να πάμε.
Όλοι μαζί κι είν' η φωτιά
στην τρισευδαίμονη ματιά,
και λάμπει γύρω η πλάση.
Δόξα, ωσαννά στον Πλαστουργό
που'ρθε με λόγο και Σταυρό,
τον κόσμο ν' αναπλάσει.
Άνοιξη μπήκε για καλά,
κι η αγράμπελη μοσκοβολά,
κι η πασχαλιά ευωδιάζει.
Πήδα και χόρευε ψυχή,
που σ' έλιωσ' η απαντοχή
και το πικρό μαράζι.
Άνοιξη μπήκε για καλά,
κι η θάλασσα παιζογελά,
κι ανθίζουν κήποι εντός μου.
Πλάκες, που στέκατε βαριές
στα μνήματα και στις καρδιές,
σας έσπασε ο Χριστός μου!
 

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Σταυρός - Ανάσταση



Μεγάλη Παρασκευή
Βαριά τα βήματά μου σέρνω
στο φως της μέρας το θαμπό,
κρίνα της άνοιξης Σου φέρνω
και στο σταυρό Σου τ’ ακουμπώ.
Φίλε δακρυοπότιστε,
των πρωτίστων πρώτιστε!
των πρωτίστων πρώτιστε..
Άρρωστος κύλησε ο αιώνας,
κι ο ήλιος βγαίνει μισερός,
σαν το φτερό της χελιδόνας,
που το σακάτεψε ο καιρός.
Φίλε τρισμακάριστε,
των αρίστων άριστε!
των αρίστων άριστε..
Σήμερα ο Άδης ηνεώχθη,
γεφύρι εγίνη ο Γολγοθάς,
και στου θανάτου Εσύ την όχθη
άφατο δρόμο ακολουθάς.
Έγγιστε κι ανέγγιστε,
των μεγίστων μέγιστε!
των μεγίστων μέγιστε..
                Ν.Γκάτσος

Όταν σκύβω και μελετώ τέτοιους στίχους του Νικ.Γκάτσου, αναρριγώ.
Μέσα μου δονείται και αναδεύεται ό,τι θεολογικό έχω μάθει!.. Ό,τι μυσταγωγικό έχω βιώσει.
Ειλικρινά, του ανάβω κερί του Γκάτσου, του κάνω μνημόσυνο κατανυκτικό
τέτοιες ώρες..

«άρρωστος κύλησε ο αιώνας»..  φευ!  ο εικοστός!  ο περιώνυμος!.. ο υμνημένος!..
«στου θανάτου Εσύ την όχθη άφατο δρόμο ακολουθάς»..  Θέλησες και στάθηκες στην όχθη του θανάτου, κι’από κει,ἀνοιξες απίστευτο δρόμο νίκης και σωτηρίας αιωνίου!.. «άφατο δρόμο», ανείπωτο, απερίγραπτο.. απίστευτο!.. κι όμως τόσο χειροπιαστά αληθινό!  
«Έγγιστε κι ανέγγιστε». Είσαι τόσο κοντά μας Φιλάνθρωπε, Υιέ του Ανθρώπου.. Και συνάμα τόσο Ανέγγιχτος, τόσο Απερίγραπτος, Ακατάληπτος, Απροσέγγιστος..
Προσκύνηση ολοτελής  Σου πρέπει..

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Μ.Παρασκευή



Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς πρὸ τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Τὶ εἶν᾿ ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ, ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;
-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυό, μαζί μὲ κάποιον πλᾶνο.
-Ποιοὶ νἆν οἱ δυό, ποὺ ἐκδικητής ὁ χάρος τοὺς προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακοῦργοι ξακουσμένοι.
-Καὶ ποιὸς ὁ πλᾶνος ποὺ κι᾿ αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζί τους;
-Τοὺς Φαρισαίους ρώτησε, εἶναι δουλειὰ δική τους!
-Θὰ πάω νὰ δῶ...

Εἶπα «νὰ δῶ», κι᾿ ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι,
τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι
δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχή μέσα στὰ στήθη εἶν᾿ ἄδεια,
ὅταν μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!
Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμή, ποὺ ἐστάθη Αὐτός μπροστά μου
καὶ μ᾿ εὐσπλαχνίσθη, κι᾿ ἔσκυψε, πῆρε πηλὸ ἀπὸ χάμου
κι᾿ ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλὸ ἐκεῖνο,
μοῦ εἶπε νὰ πάω στοῦ Σιλωὰμ τὴ στέρνα νὰ τὰ πλύνω!

Ὅταν Τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρός μου,
στὴν ὄψη του εἶδα ὅλες μαζί, τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου.
Μοσχοβολοῦσε κι᾿ ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά του...
Φῶς καὶ τὰ χείλη, κι᾿ ἡ φωνή, τὰ μάτια κι᾿ ἡ ματιά Του.
Στὰ χείλη Του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια Του ἡ ἐλπίδα...
Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυὸ μου μάτια κι᾿ εἶδα
κάθε ποὺ ζῆ καὶ ποὺ δὲν ζῆ, κι᾿ εἶδα παντοῦ γραμμένη
τὴν ὄψη Του, λὲς κι᾿ ἤτανε καθρέπτης Του ἡ οἰκουμένη.

Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἂς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο
ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι᾿ ὀχλοβοή, κι᾿ ἀντάρα,
χίλιες φωνὲς σὰν μιὰ φωνή, κι᾿ ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.
Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,
καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει
τρεῖς μαυροφόρες μοῦ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.
Θὲ νἆναι μάνα ἡ δύστυχη! Ξάφνω, μὲ μιᾶς σωπαίνει
τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι
πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά! Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρῶτοι
σταυροί· κανεὶς δὲν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν
μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται. Νά, καὶ τὸν τρίτο ὑψώνουν.
...................................................................................................................
Πῶς; Σύ, ποὺ μοὔδωσες τὸ φῶς, Ἐσένα πλᾶνο λένε;
Κι᾿ ἦταν γραφτὸ τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν, γιὰ νὰ κλαῖνε;
Τί νὰ τὰ κάνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ κάλλη; ..
.. Πᾶρε τὸ φῶς ποὺ μοὔδωσες καὶ .. τύφλωσέ με πάλι!

Ἰωάννης Πολέμης

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

Μεγάλη Πέμπτη - Σταύρωση ..




Ο Νίκος Γκάτσος δεν φημίζεται για «χριστιανός ποιητής».
Ωστόσο, αυτό ειδικά το ποίημά του είναι κορυφαίο σε ..θεολογικό στοχασμό!.
Ορθόδοξο Θεολογικό στοχασμό.
(μολονότι υπάρχουν και άλλα πολλά με εμφανές το χρώμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως, όπως και στα κείμενα της άλλης σύγχρονης «κοσμικής» ποιητρίας Λίνας Νικολακοπούλου)
Παρατηρείστε:
«Αυτός, που κρέμασε τον ήλιο στο μεσοδόκι τ’ ουρανού», ο Ποιητής του Σύμπαντος Κόσμου!..
«κρέμεται σήμερα σε ξύλο, Ίλεως Κύριε γενού»!  Ήμαρτον Θεέ μου. Είναι δυνατόν;;  
«Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου μια μάνα [η Παναγία] φώναξε [σπαρακτικά]: 'παιδί μου'
Ασπαλάθια: αγριο φυτό με κίτρινα ζηλευτά άνθη, αλλά γεμάτο  μεγάλα αγκάθια-σουβλιά..

Με του Απριλιού τ’ αρχαία μάγια, [σύμβολα και προτυπώσεις του αρχαίου Πάσχα-πληγές του Φαραώ, διάβαση Ερυθράς, μάνα εξ ουρανού]

με των δαιμόνων το φιλί, [το δαιμονικό φιλί του Ιούδα]

μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια, μπήκε κοράκι στην αυλή. [Κουκουβάγια: προμήνυμα δράματος-θρήνου. Κοράκι: άγριο μήνυμα θανάτου]

Κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι [οι δαίμονες ντροπιασμένοι] πήραν το δρόμο για τον Άδη. [τον αφανισμό]

Θα ξανασπείρει καλοκαίρια στην άγρια παγωνιά του νου, [θα ξανα-ζωογονήσει την παγωμένη καρδιά και όλη την ύπαρξη των ανθρώπων]





Αυτός, που κάρφωσε τ’ αστέρια στην άγια σκέπη τ’ ουρανού. [ο Ζωοδότης Εσταυρωμένος Λυτρωτής]

Κι εγώ, κι εσύ, κι εμείς, κι οι άλλοι, θα γεννηθούμε τότε πάλι.. [θα αναγεννηθούμε στην εν Χριστώ ζωή και θα αναστηθούμε στην Βασιλεία Του].

Απίστευτη Θεολογία!..
Δεν υπάρχει! Άφθαστος Ιεροκήρυκας!..