ΕλληνΟρθοδοξία

Συνωστίζονται με αγωνία, για να μας δώσουν το μήνυμά τους, 
για να τους προσέξουμε..
Θα τους προσέξουμε;; 
Απ.Παύλος και συνεργάτης του, Βυζαντινοί Βασιλείς, Μ.Βασίλειος, Αγ.Σπυρίδων, Κοσμάς Αιτωλός, Μακρυγιάννης, Διον.Σολωμός, Μακεδονομάχος, σύγχρονος ευσεβής νέος.. 

Αθυμία και Προθυμία !

Ένα μεγάλο ζήτημα της πνευματικής ζωής, αλλά και του ψυχισμού του πιστού ανθρώπου, είναι το φαινόμενο της αθυμίας.

Πρόκειται για έλλειψη διαθέσεως, η οποία κατά καιρούς εμφανίζεται και μας κάνει απρόθυμους για το καθήκον, για κάθε τι σοβαρό και υπεύθυνο, υψηλό και ωραίο της ζωής και του προορισμού μας. Δυσθυμία, βαρυθυμία, ανία..

Η αθυμία αυτή φέρνει ατονία, η ατονία κατατονία και δυσκινησία, κάτι σαν παράλυση, η οποία αχρηστεύει τον άνθρωπο. Και επακολουθεί η απελπισία και η ακηδία, δηλαδή η αμέλεια και εγκατάλειψη της επιμελείας της ψυχής.

Δείτε όμως πώς η Υμνογράφος περιγράφει την ώριμη εν Πνεύματι ψυχή του Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος: (ᾨδὴ δ´ του Κανόνος)  Στενούμενος τῷ τόνῳ ἀσκήσεως στεῤῥῶς, ἀκηδίας λέλυκας τὴν πάρεσιν σοφέ· καὶ προθυμίας τῷ δόρατι θανατώσας τῆς ἀθυμίας τὴν ἰσχύν, Θεῷ πρεσβεύεις, πᾶσιν ἱλασμὸν δωρηθῆναι ἡμῖν.

Ερμηνευτική απόδοση: Με σύντονη άσκηση και αμετάθετη γνώμη έβαλες σε πλαισιωμένο δρόμο Πνεύματος τον εαυτό σου, σοφέ Άγιε, και έτσι κατέλυσες και διέλυσες την παράλυση της ακηδίας. Και σαν άλλο δόρυ παίρνοντας στα χέρια σου την προ-θυμία, χτύπησες κατάστηθα και θανάτωσες την α-θυμία, όσο κι αν αυτή ήταν δυνατή. Και έτσι μπορείς και πρεσβεύεις για όλους μας να μας χαρισθεί από τον Θεό η συγχώρηση (για τη δική μας χαλαρότητα και αμέλεια και αδυναμία)!..

Φως Χριστού

Φως Χριστού φαίνει πάσι! 
Από τις σελίδες της Θεοπνεύστου και Θεοπαραδότου Αγίας Γραφής 
Φως θαυμάσιο και καθοδηγητικό αναλάμπει..

Νηστεία και Ταπείνωση

 

Η λαιμαργία και η πολυφαγία έχουν ως αποτέλεσμα, όπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει, την έξαρση και εξαγρίωση των σαρκικών παθών.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτή η παρενέργεια και ψυχική βλάβη.

Από την καλοζωϊα και υπερτροφία, πηγάζει και η αλαζονεία!

Άνθρωπος ή παιδί καλοθρεμένο, χορτάτο, με πληθώρα και χλιδή εδεσμάτων, τείνει αφεύκτως στην έπαρση και την ύβρη. Νιώθει περίσιες δυνάμεις και εκχειλίζουσα ζωτικότητα, νιώθει κοσμική-υλιστική ευτυχία, φέρεται με ιδιάζουσα αυταρέσκεια και πεποίθηση, με "αέρα", με "μπρίο", τείνει στην ύβρη.

Αντίστροφα, η Νηστεία, οδηγεί, με τον πιο εύκολο, φυσικό και αβίαστο τρόπο, στην ταπείνωση.

Θυμηθείτε το Ψαλμικό «εγώ δε εταπείνουν εν νηστεία την ψυχήν μου».

Ιδού, λοιπόν, και άλλος λόγος, και πρόσθετη παρακίνηση, για την Νηστεία.

Πολλαπλή η ωφέλειά της!..

25η Μαρτίου σήμερα..

Β' Νηστειών

Μια δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας..

Ο Άγ.Γρηγόριος ο Παλαμάς, μυσταγωγός του Ακτίστου Φωτός, εγγυάται την γνησιότητα των βιωμάτων μας και του τελικού προορισμού μας.. 
Έζησε στην πνευματική αναγέννηση των Παλαιολόγων. Γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1296 και εκοιμήθη στην Θεσ/νίκη το 1359 μΧ.
Ασκήθηκε στο Άγ.Όρος και στην Σκήτη Βεροίας, αφομοιώνοντας άριστα την Ησυχαστική Παράδοση της Ορθοδοξίας, την οποία και διετύπωσε ακριβέστατα. Ονομάσθηκε "Θεολόγος του Ακτίστου Φωτός και της Θεώσεως".
Ήταν εκείνος, που σε ανύποπτο χρόνο έθεσε τα δογματικά θεμέλια της διαφοράς Ορθοδόξων και παπικών, τα οποία αξιοπίησε έναν αιώνα αργότερα (1431) ο Αγ.Μάρκος, Επίσκ. Εφέσου ο Ευγενικός (γενν:1392- κοίμηση: 1444). 
Για το λόγο αυτό, οι παπικοί δε θέλουν να ακούσουν για Γρηγ.Παλαμά, όταν δε ο Αγ.Νικόδημος ο Αγιορείτης επεμελήθη των έργων του και τα συσκεύασε, προς Τεργέτην για εκτύπωση και διαφωτισμό των Ορθοδόξων, τα κιβώτια εκείνα εξαφανίσθηκαν από προσώπου της γης!..

Παρέλαση υπό βροχήν..

Στον Πύργο Ηλείας.
Την ώρα της Παρέλασης έβρεχε καταρρακτωδώς.
Οι επίσημοι προβληματίζονταν.. 
Καθυστερούσαν να προσέλθουν.
Η μπάντα όμως επαιάνιζε..
Τότε μιά μάνα, με το βρέφος στην αγκαλιά της, έκανε μόνη της παρέλαση!!! Με βήμα!! Με ελληνική αλκή!!
Θαυμάστε την! 

Χίλια μπράβο στην Ελληνίδα!
Αναλογισθείτε και το βίωμα του παιδιού της.. 

Ιστορική στιγμή!

Έλλάδα, ήλιος, μισεμός

Στην Ελλάδα μας

Πατρίδα, ήλιος κι ουρανός,

και χώμα και λουλούδι,

Ζεστό ψωμί, γλυκό κρασί,

και των πουλιών τραγούδι.

Πατρίδα, γέλιο του παιδιού,

γλυκό φιλί της μάνας,

Ανάσα μοσχολίβανο

στον ίσκιο της καμπάνας.

Πατρίδα, δάκρυ στο γιαλό,

μαντήλι στο μουράγιο,

Του χωρισμού παράπονο,

του γυρισμού κουράγιο.

Τραγουδάει η παιδική χορωδία του Ι.Ν.Ζωοδ.Πηγής Καμινίων

Μακρυγιάννης-Παλαμάς-Ελλάς !

Μακρυγιάννης, Παλαμάς    

           

Στίχοι: Πυθαγόρας

Μουσική: Γιώργος Κατσαρός

Απ’ τη μια μεριά ο χάρος,
κι απ’ την άλλη, όλο θάρρος
ο μεγάλος μας Λαός.
Μες στα κρίνα, μες στον Μάη
με τα δόντια πολεμάει
το σκοτάδι με το φως.

Τράβα, χάρε, το δρεπάνι,
αν μπορείς και αν τολμάς.
Δεν νικάς τον Μακρυγιάννη,
δεν πεθαίνει ο Παλαμάς.

Το σκοτάδι είν’ ο χάρος,
κι απ’ την άλλη όλο θάρρος,
ο μεγάλος μας Λαός
Μες στα μαρμαρένια αλώνια,
όπως στα παλιά τα χρόνια,
νικητής είναι το φως.

25η Μαρτίου - ενάντια στη βαρβαρότητα..

κι' ύστερα ήρθαν οι .. "Διαφωτιστές" ή "Φωταδιστές".. 
Τρίβουν σήμερα τα χέρια τους, με την ιδέα ότι μεθοδευμένα και καρτερικά ροκάνισαν τα βάθρα του Γένους και σχεδόν ολοκλήρωσαν την ισοπέδωση..
Αλλά, θα δικαιωθούν τελικά;;;

25η Μαρτίου - ΕλληνΟρθοδοξία

Ο σχολιαστής κακώς, νομίζω, συγκεντρώνει τα βέλη του στον Ν.Φϊλη.
Όλοι,, ή σχεδόν όλοι, δυστυχώς, όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 1821, ασέβησαν στην πεμπτουσία της..
Είπε πάλι ο Μακρυγιάννης:  Αν ξέραμε τί σόϊ ελευθερία θα γευόμασταν, θα σκεφτόμασταν πολύ τον ξεσηκωμό..

25η Μαρτίου - η Παναγία Σκέπη του Έθνους μας

25η Μαρτίου

Ωρέ, χαρά που τό’χουν τα βουνά, κι οι κάμποι περηφάνεια.

Ωρέ, γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι η Πατρίδα.

Ωρέ, σα βλέπουν διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια.

Ωρέ, σα βλέπουν και το Γερμανό, της Πάτρας το Δεσπότη.

Ωρέ, για να βλογάει τ’αρματα, να φκιέται τους λεβέντες.

η Ελληνική Σημαία στα μπαλκόνια !

Μην ξεχάσετε την ανάρτηση της Ελληνικής Σημαίας στα μπαλκόνια! 

Σε καιρούς μάλιστα τέτοιας κοσμοχαλασιάς..
Είναι μαρτυρία σθένους της ψυχής μας.

 
Κρατάμε. Το Σταυρό, την Πίστη, τη Γαλανόλευκη Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας.. 

Είναι το απλούστερο και το ελάχιστο, το στοιχειώδες, καθήκον μας αυτήν τη στιγμή..

..

.

.

.

.

.

.

.

.

Κύριε των Δυνάμεων

Κύριε, Παντοκράτορ, Παντεπίσκοπε, Παντοδύναμε, Δημιουργέ.

Μας περικυκλώσαν ανθρωποι, που δεν εχουν ηθική, που δεν εχουν λογική.

Συμμαχήσαν μεταξύ τους και καταδυναστεύουν την Οικουμένη.

Ειδικά, μάλιστα, τον πανίερο τόπο μας, τον ευλογημένο από τη Χάρη σου, τον ποτισμένο με αίματα και πνοές Αγίων, Μαρτύρων, Οσίων και Ηρώων.

Εκτός από Σένα σύμμαχο δεν έχουμε, δεν μπορούμε να βρούμε.

Μα Εσύ εισαι Παντοδύναμος, Δημιουργός, Παγγνώστης, Παντεπίσκοπος και Παντοκυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου.

Προστάκτης των επουρανίων λαμπρών δραστικών Δυνάμεων.

Κύριε των Δυνάμεων, λυπήσου μας, τους ασθενείς, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς, βοήθησέ μας τους ταλαίπωρους..

Έλα μαζί μας, πάρε το μέρος μας. Ελέησον ημάς..  

Σήμαντρον:

Πόθεν πέφυκας, ὦ ξύλον;
Ξύλον οἶσθά με ἐν μέσῳ τοῦ δρυμῶνος,
Ἄρτι κόπτομαι καὶ ξίφει δαπανοῦμαι,
Νῦν δὲ κρέμομαι ἐν τῷ ναῷ Κυρίου.
Χεῖρές με κρατοῦν εὐλαβῶν διακόνων
Καὶ σφυρικοποῦσί με.
Φωνὰς ἐκπέμπω,
Ἵνα πάντες ἔλθωσιν ἐν τῷ ναῷ Κυρίου,
Ἵνα λύσιν εὕρωσιν ἁμαρτημάτων.

Από πού βρέθηκες εσύ εδώ, ευλογημένο ξύλο; 
Εγώ, να ξέρεις, ήμουνα δεντρί μέσ'στου δρυμού τη  μέση.
Και ξαφνικά με κόψανε και με χαλάσανε μαχαίρια,

Κι όπως με βλέπεις κρέμομαι τώρα στις αυλές Κυρίου.

Ευλαβικοί διάκονοι με κρατούν

Και με σφυροκοπούνε,

Κι εγώ βγάζω φωνές, κραυγές,

Και προσκαλώ τους πάντες,

Να τρέξουν γρήγορα εδώ, στο Ναό Κυρίου,

Και να’βρουν έλεος και λύση των αμαρτημάτων..

 
(από την εμφάνιση του Ναού και από την προφορά του Γέροντος, υπολογίζω ότι είναι στην Κύπρο. πολύ ειδυλιακό το άκουσμα του γκιώνη στο τέλος..)

Τεσσαρακοστή

"Κύριε των Δυνάμεων μεθ'ημών γενού"

πορεία εσωστρεφείας, περισυλλογής, αυτοκριτικής, κατάνυξης..

πορεία προς το Πάσχα, το λυτρωτικό και εξαγιαστικό.

Ευλογημένη Παράδοση της Τυρινής

Μια εξαιρετικά συμπαθητική παράδοση του λαού μας γι’αυτή την ημέρα.

Ο χορός των παπάδων (Δόξα να..)
Την Κυριακή της Τυρινής το βράδυ, σε πολλά μέρη της πατρίδος μας και στα νησιά, συνηθίζεται μετά τον ασπασμό του Ευαγγελίου και την συγχώρηση των Χριστιανών, μετά την απόλυση του Εσπερινού, να γίνεται ο χορός των παπάδων μαζί με τους πρόκριτους του χωριού στο προαύλιο της Εκκλησίας.

 

Ο γηραιότερος ιερέας δίνει τοσύνθημα της συγγνώμης και στη συνέχεια, αγαπημένοι και συναδελφωμένοι όλοι, σέρνουν τον χορό της πίστεως και της αγάπης. Όπως ακριβώς το προτείνει η Θ.Λειτουργία: Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν.

Σε άλλα χωριά, ο χορός αυτός γίνεται μέσα στο Ναό. Ορθότερο όμως κρίνουμε να γίνεται στο προαύλιο.

Πιάνονται χέρι με χέρι, χορεύουν και τραγουδούν.

Ο επικεφαλής ιερέας, ο γηραιότερος, λέει το στίχο χορεύοντας με αργό και σεμνό ρυθμό, και όλοι όσοι ακολουθούν επαναλαμβάνουν το στίχο:

Δόξα να χει πάσα ημέρα ο Υιός με τον Πάτερα,

συν τω Πνεύματι Αγίω, τω Ζωαρχικώ και Θείω.

Δόξα να χουν και τα Τρία και η Δέσποινα Μαρία.

Σ’ ουρανούς χορό και σχόλη τον κρατούν οι Απόστολοι,

τον κρατούσιν και χορεύουν, τον Παράδεισον γυρεύουν.

Πιάνει ο Παύλος τον Αντρέα, και άλλοι οι εννέα,

Φίλιππος τον Ιωάννη και Θωμάς στη μέση πιάνει,

πιάνει ο Μάρκος με καρδίαν Σίμωνα και τον Ματθία,

Ιάκωβος πιάνει Ματθαίον, Σίμωνα, Βαρθολομαίο

και οι προφήτες τραγουδούσιν, ψάλλουν και κανοναρχούσιν.

Ο Δαβίδ παίζει την λύραν, Ησαΐας την κινύραν,

το όργανον ο Ζαχαρίας, άρπα παίζει Ιερεμίας.

Και η Παρθένος η Μαρία η Αμόλυντος Κυρία

έπεμψε για καλεστάδες τέσσερους βαγγελιστάδες.

Τον Ματθαίον πρώτο βάνει, Πρόδρομο τον Ιωάννη,

να καλέσουν και την Άννα, Ιωακείμ και την Σωσάνα,

Ελισάβετ, Ζαχαρίαν, την Μαγδαληνήν Μαρίαν,

τς' Εβδομήκοντα Αποστόλους και τους Αθλοφόρους όλους,

Στέφανον και των μαρτύρων τους χορούς των Αναργύρων,

Ιεράρχας και Οσίους και Αγίους δισμυρίους,

Μάρτυραν Αικατερίναν, Θέκλαν και την Ιουστίναν,

Παρασκευήν, Αναστασίαν, την Μαρίαν Αιγυπτίαν.

Και όλες με σπουδήν κινούσι την Παντάνασσα να βρούσιν.

Όποιος πάει σε εκκλησίες, φεύγει από τις αμαρτίες,

και όποιος κάνει τον σταυρόν του, άρμα έχει στο πλευρό του.

Όποιος κάνει ελεημοσύνη, βρίσκει εκ Θεού ειρήνη,

και όποιος δεν κακολογήσει, σ’ ουρανούς θα κατοικήσει.

Το λοιπόν και σεις παιδιά μου, κάνετε το θέλημά μου.

Όλοι να αγαπηθούμε, τον Παράδεισο να βρούμε.

Και του χρόνου με υγεία, με χαρά και ευτυχία.

  δείτε το - ακούστε το:

∙ http://www.youtube.com/watch?v=lA6qLvA7ra0

∙ http://www.youtube.com/watch?v=wTbMp5WX2Vg

∙ http://www.youtube.com/watch?v=Q-wpMPK8r3k

∙ https://www.youtube.com/watch?v=zC2ChizM2e4

 

.

.

Αγ.Αναστασία η Πατρικία

 

Οσία Ανα­στασία η πατρικία

Κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α'  του Μεγάλου, ο οποίος βασίλευσε από το 527 μέχρι το 565 μ.Χ., ζούσε στην Κωνσταντινούπολη μια κόρη, ονόματι Αναστασία, η οποία καταγόταν από ευγενείς και πλούσιους γονείς και διακρινόταν για τη βαθιά ευσέβειά της προς το Θεό.

Η κόρη αυτή, που ήταν πρώτη πατρι­κία της Βασίλισσας Θεοδώρας, είχε το φόβο του Θεού στην ψυχή της και πορευόταν σύμφωνα με τις εντολές Του. Είχε, επίσης, φυσική ανδρεία και πολλή πραότητα, ώστε όλοι χαίρονταν με τις αρετές της, και βέβαια ο ίδιος ο Βασιλιάς.

Επειδή δε ο σπορέας των ζιζανίων, ο διάβολος, έχει τη συνήθεια να φθονεί πάντοτε και να διαβάλλει το καλό και, ακόμη, δεν αφήνει να έχουν ανάπαυση και ησυχία οι ενάρετοι άνθρωποι, φθονήθηκε η γυναίκα αυτή, η Αναστασία, από τη Βασί­λισσα.

Μόλις όμως η όντως φρόνιμη κατά Θεόν Οσία αντιλήφθηκε ότι η βασίλισσα την φθονούσε, είπε στον εαυτό της: «Αναστασία, τώρα ακριβώς σου παρουσιάστηκε η κατάλ­ληλη ευκαιρία· σπεύσε και σώσε την ψυχή σου. Έτσι, και τη Βασίλισσα θα απαλλάξεις από τον υπερβολικό και παρά­λογο φθόνο της και τον εαυτό σου θα προετοιμάσεις για την ουράνια βασιλεία».

Ύστερα από τις σκέψεις της αυτές η Οσία αναζήτησε πλοίο και, αφού σύναξε και πήρε μαζί της ένα μέρος από τα πλούτη της, κατευθύνθηκε προς την Αλεξάνδρεια.

Εκεί, σε έναν τόπο ονομαζόμενο «Πέμπτο», έχτισε Μοναστήρι, στο οποίο και ησύχαζε, υφαίνοντας ιερά υφάσματα και προσπαθώντας να είναι αρεστή στο Θεό. Στον τόπο δε εκείνον σώζεται μέχρι σήμερα το Μοναστήρι αυτό και επονομάζεται «Μοναστήρι της Πατρικίας».

Μετά από μερικά χρόνια όταν πέθανε, (το 548 μΧ), η βασίλισσα Θεοδώρα, ο Βασιλιάς θυμήθηκε την Αναστασία την πατρικία και έστειλε παντού ανθρώπους του, αναζητώντας την επιμόνως.

Τούτο όμως το πληροφορήθηκε η αμνάς του Θεού και αμέσως έφυγε νύχτα από το Μοναστήρι της και πήγε στη Σκήτη του αββά Δανιήλ, στον οποίο και εξομολογήθηκε όλα όσα την αφορούσαν. 

Μετά την εξομολόγησή της ο μακαριστός Γέροντας την έντυσε με ανδρική ενδυμασία και την ονόμασε Αναστάσιο ευνούχο. Ακολούθως, αφού την έκλεισε σε ένα σπήλαιο, το οποίο βρισκόταν μα­κριά από τη Σκήτη του, της έθεσε κανόνα και έδωσε εντολή να μην εξέλθει ποτέ από αυτό, ούτε να επιτρέψει σε άλλον την είσοδο σε καμιά περίπτωση. Διόρισε δε έναν αδελφό της Σκήτης να της πηγαίνει μια φορά την εβδομά­δα ένα σταμνί με νερό, να το αποθέτει έξω από το σπή­λαιο και, λαμβάνοντας την ευχή, να αποχωρεί. 
Η Σκήτη βρισκόταν 100 χιλιόμετρα μακρυά απ' την Αλεξάνδριεα (κοντά στο Κάϊρο) και 18 χιλιόμετρα ΒΔ από αυτό. Το σπήλαιο της Αγίας 20' λεπτά μακρυά παό την Σκήτη.

Εεί λοιπόν έμεινε κλεισμένη, χωρίς να βγει ποτέ, επί 28 ολόκληρα χρόνια η αδαμάντινη και ανδρεία εκείνη ψυχή, τηρούσα σχολαστικά τον κανόνα του Γέροντα.

Ποιός άραγε νους ή γλώσσα έχει τη δύναμη να εννοήσει ή να διηγηθεί ή να παραδώσει γραπτώς τις κατά Θεόν αρετές που απέκτησε η Αναστασία στο διάστημα των 28 ετών. Ποιός μπορεί να εννοήσει πράγματι, και να περιγράψει τα δάκρυά της, τις αγρυπνίες, τις προσευχές, τις αναγνώσεις, τις ορθοστασίες, τις γονυκλισίες, τις νηστείες της. Προπάντων δε ποιός μπορεί να διηγηθεί τους πολέμους της και τις επιθέσεις των δαιμόνων; Επιπλέον, το γεγονός ότι δεν εξήλθε καθόλου από το σπήλαιο επί 28 ολόκληρα χρόνια, γυναίκα συγκλητική, που είχε συνηθίσει στα βασιλικά ανάκτορα να συναναστρέφεται με πλήθος ανδρών και γυναικών, προκαλεί έκπληξη σε κάθε νου και διάνοια. Με τέτοιους, λοιπόν, αγώνες αγωνίστηκε η Ανα­στασία η πατρικία και, έτσι, έγινε δοχείο του Αγίου Πνεύ­ματος.

Η Οσία είχε την ευλογία να προαισθανθεί την προς τον Κύριο εκδημία της.

Τότε έγραψε σε ένα κεραμίδι προς τον Γέροντα τα εξής: «Πάτερ τίμιε, πάρε μαζί σου σύντομα το μαθητή σου, τον διακονητή, και τα κατάλληλα για την ταφή εργαλεία και έλα να κηδεύσεις Αναστάσιο τον ευνούχο».

Μόλις έγραψε στο όστρακο τα λόγια αυτά, το απόθεσε έξω από τη θύρα του σπηλαίου. Ο δε Γέροντας, ο Δανιήλ, αφού πληροφορήθηκε το γεγο­νός αυτό διά νυκτερινής οπτασίας, είπε στο μαθητή του: «Τρέξε γρήγορα, αδελφέ, στο σπήλαιο που βρίσκεται ο αδελφός Αναστάσιος ο ευνούχος και ερεύνησε έξω από τη θύρα. Εκεί θα βρεις ένα όστρακο γραμμένο· πάρ’ το και φέρ’ το σ’ εμάς όσο μπορείς πιο γρήγορα». Ο μαθη­τής πήγε πολύ γρήγορα, πράγματι, και το έφερε.

Μόλις ο Γέροντας το διάβασε, δάκρυσε και, αφού πήρε βιαστικά τον αδελφό και τα κατάλληλα για την ταφή εργαλεία, πήγε στο σπήλαιο.

Αμέσως άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα και βρήκε τον Αναστάσιο τον ευνούχο να έχει υψηλό πυρετό. Τον πλησίασε και, προσπεσών επί το στήθος του, του είπε: «Είσαι ευτυχής, αδελφέ Αναστάσιε, γιατί, φροντίζοντας πάντοτε για την ώρα αυτή, καταφρόνησες την επίγεια βασιλεία. Προσευχήσου λοιπόν στον Κύριο για εμάς».

Είπε δε τότε η Οσία: «Εγώ μάλλον, πάτερ, έχω την ανάγκη πολλών προσευχών κατά την ώρα αυτή». Ο Γέροντας όμως της απάντησε: «Αν πέθαινα εγώ πριν από σένα, βε­βαιότατα θα έπρεπε να προσευχηθώ εγώ για εσένα».

Τότε εκείνη ανασηκώθηκε λίγο στο ψάθινο στρώμα της, προσευ­χήθηκε και καταφίλησε την κεφαλή του Γέροντα. Ο Γέ­ροντας, στη συνέχεια, πήρε το μαθητή του από το χέρι και τον έριξε στα πόδια της λέγοντας: «Ευλόγησε τον μαθητή μου, το τέκνο σου». Η Οσία αμέσως ευλόγησε τον μαθητή με τα εξής λόγια: «Θεέ των Πατέρων μου, που παρίστασαι σε εμένα την ώρα αυτή, για να με χωρίσεις από το σώμα τούτο, Σύ που γνωρίζεις τις οδοιπορίες του αδελφού αυτού προς και από το σπήλαιο, για το όνομά Σου και για τη δική μου ασθένεια και ταλαιπωρία, ανάπαυσε το πνεύμα των αγίων Πατέρων σ’ αυτόν, όπως ακριβώς ανέπαυσες και το πνεύμα του προφήτη Ηλία στον Ελισσαίο».

Έπειτα η Οσία έστρεψε το βλέμμα της προς τον Γέ­ροντα και του είπε: «Στο όνομα του Κυρίου, πάτερ, μη μου βγάλετε τα ενδύματα που φορώ και να μη μάθει κανείς τα σχετικά με εμένα». Έπειτα, αφού μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, είπε: «Σταυρώστε με και προσευχηθείτε για εμένα».

Εν συνεχεία, αφού κοίταξε προς την Ανατολή, έγινε το πρόσωπό της ολοφώτεινο, σαν να άναψε μπροστά του πυρσός και να το φώτισε και έλαμψε μέσα στο σκοτεινό σπήλαιο.

Ακολούθως έκαμε το ση­μείο του Σταυρού και είπε: «Κύριε, στα χέρια Σου παραδί­νω το πνεύμα μου». Και αφού είπε τα λόγια αυτά, παρέ­δωσε το πνεύμα της.

Μόλις έσκαψαν και άνοιξαν τάφο, μπροστά στο σπή­λαιο, ο Γέροντας έβγαλε το ένδυμά του και το έδωσε στο μαθητή του λέγοντας: «Φόρεσε, τέκνο μου, στον αδελφό, το ένδυμα αυτό πάνω από τα δικά του ενδύματα».

Ενώ, λοιπόν, ο αδελφός φορούσε το ένδυμα του Γέροντα στη μακαριστή Οσία, φάνηκαν σ’ αυτόν οι μαστοί της σαν φύλλα καταξεραμένα. Αλλά περί αυτού δεν είπε τίποτε στο Γέροντα.

Όταν όμως τελείωσε η κηδεία και ενώ επέστρεφαν στη Σκήτη, είπε ο μαθητής: «Γνώριζες, Πάτερ, ότι ο Αναστάσιος ο ευνούχος ήταν γυναίκα;».
Ο δε Γέροντας του απάντησε: «Και βέβαια το γνώριζα, τέκνο μου. Για να μη γίνει όμως γνωστό το γεγονός αυτό παντού, την έντυσα με ανδρική ενδυμασία και της έδωσα το όνομα Αναστά­σιος ο ευνούχος, ώστε να μη δημιουργείται καμιά υποψία. Έτσι, αν και αυτή αναζητήθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό με πολλή επιμονή σε κάθε χώρα, και μάλιστα στα μέρη αυτά που εμείς ασκητεύουμε, διαφυλάχτηκε διά του τρόπου αυτού, με τη χάρη του Θεού, και αυτός δεν τη βρήκε». Ακολούθως ο Γέροντας διηγήθηκε στο μαθητή του, με κάθε λεπτομέρεια, το βίο της οσίας Αναστασίας της πατρικίας.

(Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Θεολόγου-Φιλολόγου-Λυκειάρχου, Με τους Αγίους μας –Μάρτιος, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 66-71)

Πηγή:westernhumanities101.pbworks.com/

http://www.diakonima.gr/2014/03/10/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%C2%AD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1/

ο μοναδικός Ναός της Αγίας στο Περιστέρι Αττικής

Χρονολόγιο:

Ιουστινιανός γεννήθηκε : 11 Μαϊ. 482 μΧ  

Θεοδώρα γεννήθηκε: 500≈  Αμμόχωστο 

Γάμος:  524    Ιουστινιανός 42 ετών   Θεοδώρα 24 ετών  ειχε και ένα παιδί:  Ιωάννην

Αναστασία γεννήθηκε: 510≈

527   Ιουστινιανός Αυτοκράτωρ   45 ετων 

Αναχώρηση Αναστασίας 535 μΧΧ  η Αναστασία 25 ετών    η Θεοδώρα 35 ετών  Ιουστινιανός 53 ετών

548  28 Ιουν. + Θεοδώρα από καρκίνο ..    ο Ιουστινιανός  66 ετών -  αναζητεί την Αναστασίαν

550 η Αναστασία φεύγει από την Μονή της Πατρικίας προς Σκήτιν

565 14 Νοε.  +Ιουστινιανός 77 ετών

578  + Αναστασία   68 ετών 

Αγ.Τεσσαράκοντα

Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες είναι μέγιστοι και θαυμαστοί Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Από απόψεως εκκλησιαστικού Τυπικού, αξίζει να σημειώσουμε ότι,

1.όταν συμπίπτει με την περίοδο της Τεσσαρακοστής η Μνήμη τους (σε καθημερινή ημέρα), τελείται οπωσδήποτε Θ.Λειτουργία (Προηγιασμένη) και ψάλλονται τα τροπάριά τους και αναγινώσκεται, εκτός από τις καθορισμένες για τη μέρα Προφητείες, και το Ευαγγέλιό τους. Επίσης, είτε τελεσθείη Προηγιασμένη με τον Εσπερινό τους, την προηγουμένη της γιορτής τους, είτε ανήμερα (πάλι Ακολουθία Εσπερινού) ψάλλονται τα Τροπάριά τους.

2.όταν συμπέσει (κάτι σπάνιο, όπως φέτος) Τετάρτη ή Παρασκευή της Εβδομάδος της Τυρινής, κατά την οποία οι δύο αυτές μέρες δεν λειτουργούνται, για χάρη των Αγίων αίρεται η απαγόρευση, και τελείται τελεία και εορτάσιμος Θ.Λειτουργία.

Η αιτία αυτής της μεγάλης τιμής τους έγκειται στο θαυμαστό σύνολο 40 αλκίμων στρατιωτών, που θυσίασαν και τη νιότη και τη ρωμαλεότητά τους για χάρη του Χριστού.

Έγκειται επίσης και στο εκπληκτικό μαρτύριό τους, όπου καταδικάσθηκαν να περάσουν την νύκτα πάνω στα κρυσταλιασμένα νερά της λίμνης στη Σεβάστεια του Πόντου (υψόμετρο 1.300 μέτρα), με δριμύ ψύχος (-20 βαθμούς), στη συνέχεια δε, τα μόλις επιβιώνονται σώματά τους τα έριξαν οι δήμιοι σε φωτιά, για να αποτελειωθούν και από τη φωτιά, αλλά και από την απότομη αλλαγή από πάγωμα σε καύση.

Έγκειται ακόμη η ξεχωριστή θέση τους στο Αγιολόγιο και στο ότι συγκλόνισαν την εποχή τους και ειδικά την περιοχή του Πόντου και αναμόχλευσαν την πίστη στις καρδιές, διότι ο Λικίνιος, συμβασιλεύς του Μ.Κων/νου και συνάμα και γαμβρός του επ’αδελφή, ενώ το 313 μΧ συνυπέγραψε το Διάταγμα του Μεδιολάνου για Αναξιθρησκεία και σεβασμό του Χριστιανισμού, μέσα σε 5 περίπου χρόνια αθέτησε την υπογραφή του και στράφηκε εναντίον των χριστιανών (στις μέρες του μαρτύρησε και ο άλλος ένδοξος Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ο Στρατηλάτης).

Οι δε γονείς του Μ.Βασιλείου έμεναν τότε σε παρακείμενη πόλη, την Νεοκαισάρεια, και έζησαν πολύ ζωηρά το γεγονός, πράγμα το οποίο μετέδωσαν στον Μ.Βασίλειο (ο οποίος γεννήθηκε μόλις 10 χρόνια μετά το μαρτύριο των Αγίων), και έτσι, λοιπόν, εκείνος με τη σειρά του συνέθεσε την αξεπέραστη Ομιλία του για τους Αγίους Τεσσαράκοντα, από την οποία Ομιλία ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός έλαβε τις εξαίσιες εκφράσεις των Τροπαρίων των Αγίων. Παραθέτω κάποια δείγματα:

Ἦχος β´.

Ἰωάννου Μοναχοῦ

Φέροντες τὰ παρόντα γενναίως, χαίροντες τοῖς ἐλπιζομένοις, πρὸς ἀλλήλους ἔλεγον οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες· Μὴ γὰρ ἱμάτιον ἀποδυόμεθα; ἀλλὰ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποτιθέμεθα. Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος· ἀλγεινὴ ἡ πῆξις, ἀλλὰ ἡδεῖα ἡ ἀπόλαυσις. Μὴ οὖν ἐκκλίνωμεν, ὦ συστρατιῶται· μικρὸν ὑπομείνωμεν, ἵνα τοὺς στεφάνους τῆς νίκης ἀναδησώμεθα, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

τοῦ αὐτοῦ.

Ῥίπτοντες περιβόλαια πάντα, βαίνοντες ἀτρόμως εἰς λίμνην, ἀλλήλους ἔλεγον οἱ Ἅγιοι πρὸς Μάρτυρες· Διὰ Παράδεισον, ὃν ἀπωλέσαμεν, ἱμάτιον φθαρτὸν, σήμερον μὴ ἀντισχώμεθα· δι᾿ ὄφιν ποτὲ φθοροποιὸν ἐνδυσάμενοι, ἐκδυσώμεθα νῦν διὰ τὴν πάντων ἀνάστασιν· καταφρονήσωμεν κρύους λυομένου, καὶ σάρκα μισήσωμεν, ἵνα τοὺς στεφάνους τῆς νίκης ἀναδησώμεθα, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

τοῦ αὐτοῦ.

Βλέποντες ὡς τρυφὰς τὰς βασάνους, τρέχοντες πρὸς λίμνην κρυώδη, ὡς πρὸς θάλψιν, ἔλεγον οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες· Μὴ ὑποπτήξωμεν ὥραν χειμέριον, ἵνα τὴν φοβερὰν γέενναν τοῦ πυρὸς φύγωμεν· καυθήτω ὁ ποῦς, ἵνα χορεύῃ αἰώνια· ἡ δὲ χεὶρ ῥυείτω, ἵνα ὑψοῦται πρὸς Κύριον· καὶ μὴ φεισώμεθα φύσεως θνῃσκούσης· ἑλώμεθα θάνατον, ἵνα τοὺς στεφάνους τῆς νίκης ἀναδυσώμεθα, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ιδού και το κείμενο του Μ.Βασιλείου:

Τότε τοίνυν ἀκούσαντες τοῦ προστάγματος (καὶ σκόπει μοι ἐνταῦθα τῶν ἀνδρῶν τὸ ἀήττητον), μετὰ χαρᾶς ἀποῤῥίψαντες ἕκαστος καὶ τὸν τελευταῖον χιτῶνα, πρὸς τὸν διὰ τοῦ κρύους ἐχώρουν θάνατον, ὥσπερ ἐν σκύλων διαρπαγῇ ἀλλήλοις ἐγκελευόμενοι.

Μὴ γὰρ ἱμάτιον, φησὶν, ἀποδυόμεθα, ἀλλὰ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποτιθέμεθα, τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης. Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε, τῷ ἱματίῳ τούτῳ τὴν ἁμαρτίαν συναποβάλλοντες. Ἐπειδὴ διὰ τὸν ὄφιν ἐνεδυσάμεθα, διὰ τὸν Χριστὸν ἐκδυσώμεθα. Μὴ ἀντισχώμεθα ἱματίων διὰ τὸν παράδεισον ὃν ἀπωλέσαμεν.

Τί ἀνταποδῶμεν τῷ Κυρίῳ; Ἐξεδύθη ἡμῶν καὶ ὁ Κύριος. Τί μέγα δούλῳ τὰ τοῦ Δεσπότου παθεῖν; Μᾶλλον δὲ καὶ αὐτὸν τὸν Κύριον ἡμεῖς ἐσμεν οἱ ἐκδύσαντες. Στρατιωτῶν γὰρ ἐκεῖνο τὸ τόλμημα, ἐκεῖνοι ἐξέδυσαν καὶ διεμερίσαντο τὰ ἱμάτια. Ἀνάγραπτον οὖν ἡμῶν κατηγορίαν δι᾿ ἑαυτῶν ἀπαλείψωμεν.

Δριμὺς ὁ χειμὼν, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος· ἀλγεινὴ ἡ πῆξις, ἀλλ᾿ ἡδεῖα ἡ ἀνάπαυσις. Μικρὸν ἀναμείνωμεν, καὶ ὁ κόλπος ἡμᾶς θάλψει τοῦ πατριάρχου. Μιᾶς νυκτὸς ὅλον αἰῶνα ἀνταλλαξώμεθα. Καυθήτω ὁ ποῦς, ἵνα διηνεκῶς μετ᾿ ἀγγέλων χορεύῃ· ἀποῤῥυήτω ἡ χεὶρ, ἵνα ἔχῃ παῤῥησίαν πρὸς τὸν Δεσπότην ἐπαίρεσθαι.

Πόσοι τῶν στρατιωτῶν τῶν ἡμετέρων ἐπὶ παρατάξεως ἔπε σον, βασιλεῖ φθαρτῷ τὴν πίστιν φυλάττοντες; ἡμεῖς δὲ ὑπὲρ τῆς εἰς τὸν ἀληθινὸν βασιλέα πίστεως τὴν ζωὴν ταύτην οὐ προησόμεθα; Πόσοι τὸν τῶν κακούργων ὑπέστησαν θάνατον, ἁλόντες ἐπ᾿ ἀδικήμασιν; ἡμεῖς δὲ ὑπὲρ δικαιοσύνης τὸν θάνατον οὐχ ὑποίσομεν;

Μὴ ἐκκλίνωμεν, ὦ συστρατιῶται, μὴ δῶμεν νῶτα τῷ διαβόλῳ. Σάρκες εἰσὶ, μὴ φεισώμεθα· ἐπειδὴ δεῖ πάντως ἀποθανεῖν, ἀποθάνωμεν ἵνα ζήσωμεν. Γενέσθω ἡ θυσία ἡμῶν ἐνώπιόν σου, Κύριε· καὶ προσδεχθείημεν, ὡς θυσία ζῶσα, εὐάρεστός σοι, τῷ κρύει τούτῳ ὁλοκαυτούμενοι, καλὴ ἡ προσφορὰ, καινὸν τὸ ὁλοκαύτωμα, οὐ διὰ πυρὸς, ἀλλὰ διὰ κρύους ὁλοκαρπούμενον.

Τούτους τοὺς παρακλητικοὺς ἐνδιδόντες ἀλλήλοις, καὶ ἄλλος ἄλλῳ ἐγκελευόμενοι, ὥσπερ τινὰ προφυλακὴν ἐν πολέμῳ πληροῦντες, τὴν νύκτα παρέπεμπον, φέροντες τὰ παρόντα γενναίως, χαίροντες τοῖς ἐλπιζομένοις, καταγελῶντες τοῦ ἀντιπάλου.

Μία δὲ ἦν πάντων εὐχή. Τεσσαράκοντα εἰσήλθομεν εἰς τὸ στάδιον, οἱ τεσσαράκοντα στεφανωθείημεν, Δέσποτα. Μὴ λείψῃ τῷ ἀριθμῷ μηδὲ εἷς. Τίμιός ἐστιν, ὃν ἐτίμησας τῇ νηστείᾳ τῶν τεσσαράκοντα

ἡμερῶν, δι᾿ οὗ νομοθεσία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον.

Οι γονείς του Μεγάλου Βασιλείου, που κατείχαν «κόνιν» και τεμάχια των ιερών λειψάνων των Αγίων Τεσσαράκοντα, ανήγειραν τον πρώτο ναό στην Ανατολή εις τιμήν των Αγίων, όπου και ετάφησαν, σε κτήμα τους στον Πόντο.
Ναός αφιερωμένος στους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες υπήρχε στην περιοχή Μέση της Κωνσταντινούπολης, που είχε ανεγερθεί από τον αυτοκράτορα Τιβέριο Α’ (579-582 μ.Χ.)

Μονή περίφημος του Αγ.Όρους, η Ξηροποτάμου, τιμάται στο όνομά τους και πανηγυρίζει στη μνήμη τους. Μονή ιστορική στην Σπάρτη, ανθηρή σήμερα, επίσης είναι αφιερωμένη στους 40 Μάρτυρες. Και μια ακόμη Μονή πολύ συμπαθητική, αλλά ερειπωμένη σήμερα, βρίσκεται στο νησάκι του Παγασητικού Αλατάς, μπροστά από την Κωμόπολη Μηλίνα.

Αξιομνημόνευτος είναι ο ιστορικός βυζαντινός ναός των Αγίων στην Κηφισιά Αττικής, ο οποίος ανεγέρθηκε το 1562 και μέχρι το 1991 βρισκόταν επί της Λεωφόρου Κηφισίας. Με την διαπλάτυνση της λεωφόρου έπρεπε να κατεδαφισθεί! Αλλά οι Άγιοι δεν το επέτρεψαν. Παραμονή της γιορτής τους, 7 Μαρτίου 1991, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο γνωμάτευσε να γίνει μεταφορά του Ναού 100 μέτρα περίπου δεξιότερα, και όντως πραγματώθηκε το τεχνικό αυτό κατόρθωμα, να μετατεθεί, όπως ήταν, ο Ναός εκεί, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.

Πόλη σημαντική της Βορ.Ηπείρου «οι Άγιοι Σαράντα» φέρει το ιερό όνομά τους (που και οι Αλβανοί δεν το άλλαξαν: Saranda) διότι στο λόφο πάνω από την πόλη υπήρχε Βυζαντινό Μοναστήρι των Αγίων. Εφρόντισαν δε οι Άγιοι, το 1940, 40 μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, να ελευθερωθεί από τον ελληνικό Στρατό.

Χαρακτηριστικό θαύμα των Αγίων στο χωριό Γομάτι Χαλκιδικής το 1905, βλέπε:

http://www.impantokratoros.gr/agioi-saranta-thauma.el.aspx

Τέλος, ας μην παραλείψουμε και τις 40 Οσιοπαρθενομάρτυρες κόρες, οι οποίες εορτάζονται την 1η Σεπτεμβρίου.