Στάρι-Κλήμα-Εληά

Το σιτάρι, το κλήμα, η ελιά.

Κάποτε όλα τα φυτά της γης συνεδρία­σαν, για να βρούνε σε ποιά φυτά πρέ­πει να δώσουν βραβεία αρετής και τε­λειότητας.

 

Παρουσιάστηκαν λοιπόν πολλά φυτά, που εκθέτανε τις αρετές τους, τις χρησιμότητες και τις θυσίες τους.

Επειδή όμως ως φυτά, που ήταν, δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη μοναχά τους, εζήτησαν απ’ τούς ανθρώπους να τα συμ­βουλέψουν.

Οι άνθρωποι, όπως ήξεραν απ’ τ’ανθρώπινα, τους είπαν πως οι αρετές πάνε μαζί με τα βάσανα και την κα­κοπέραση. Γι’ αυτό πρότειναν για βράβευση το σιτάρι, το κλήμα και την ελιά.

Τό σιτάρι, είπαν, φυτρώνει μέσα στο χειμώνα και τραβάει τα βάσανά του κάτω απ’ το χιόνι, που σκεπάζει τους κάμπους. Ύστερα το θερίζουν με τα δρεπάνια, το πατούν στ’ αλώνισμα, το αλέθουν με τις μυ­λόπετρες και το αλεύρι το δέρνουν στη σκάφη, για να ζυ­μωθεί. Ύστερα, το ψήνουν στο φούρνο, κι’ όταν ψηθεί κό­βουν το καρβέλι με το μαχαίρι και μπουκιά-μπουκιά τό αλέθουν πάλι με τα δόντια τους. Γι’ αυτό αξίζει το πρώτο βραβείο αρετής.

Ύστερα το κλήμα, το πετσοκόβουν πρώτα στο κλά­δεμα και τον καρπό του, το σταφύλι, τον πατούν με τα πόδια τους και τον ξεζουμίζουν. Μετά τον πίνουν οι άνθρωποι και κάνουν κέφι. Κι όταν κάνουν υστέρα πάνω στο μεθύσι κανένα κακό, το κρασάκι φορτώνεται τις ευθύνες. Φταίει το κρασί, λένε, για να δικαιολογήσουν τον μεθυσμένο.

Και την ελιά την κακομοίρα τη δέρνουν μες στο κατα­χείμωνο, για να της πάρουν τον καρπό. Κι ύστερα τον πατανε τον καρπό στα λιοτρίβια, για να του βγάλουν το λάδι. Και το λάδι της το μαγειρεύουν και το καίνε στα λυχνάρια και στα καντήλια.

Έτσι τα φυτά παραδέχτηκαν τη γνώμη των ανθρώπων κι έδωσαν τα βραβεία αρετής και τελειότητας στο σι­τάρι, στο κλήμα και στην ελιά. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι πήραν τα βραβευμένα φυτά και τα καλλιέργησαν με πε­ρισσότερο ζήλο, κι ετσι έχουν την απαραίτητη τροφή, για να τρώνε αλλά και για να φέρνουν το Θεό κάτω στη γη και να παρηγοριούνται.

Κων.Γανωτής. Ο βοσκός Νικάνορας. Εκδ.Παρρησία. σελ.105