πένθος μέγα..

η Εξόδιος Ακολουθία του αειμνήστου και πολύκλαυστου π.Ιωάννη Καπογιάννη.
Δεν τον εκτιμήσαμε όσο το άξιζε..
Δεν τον κατανοήσαμε όσο έπρεπε.. 
Δεν τον φυλάξαμε..
και τώρα οδυνόμεθα αφάνταστα και σφόδρα οδυρόμεθα.. 

Ἐπικήδειος Λόγος ὑπὸ τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀρχιμ.Συμεὼν Βολιώτη.

«Θεοφιλέστατε Ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη,

ὅπως γνωρίζετε, μόλις πληροφορήθηκε ἀπὸ ἐσᾶς ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριος Ἱερώνυμος, τὴν αἰφνίδιον κοίμησιν, τοῦ ἀγαπητοῦ μας ἀδερφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ π.Ἰωάννου, ἐπόνεσεν ὡς πνευματικὸς πατέρας, συνάμα ὅμως πληροφορήθηκε μέσα του ὅτι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦτο νὰ ἁρπάξη τὸν π.Ἰωάννην στὸν Παραδεισον, στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, διότι «εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη».  

Ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου ποιμενάρχου μας θέλω νὰ μεταφέρω τόσο πρὸς τὸ σεπτό σας πρόσωπο, ὅσο καὶ πρὸς τὴν βαρυαλγοῦσαν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, ὅσο καὶ πρὸς τοὺς ἀγαπητοὺς συγγενεῖς τοῦ π.Ἰωάννου, τὴν μητέρα του, τὴν ἀδελφή του, τὸν γαμβρόν του, τοὺς μαθητάς του στὰ Σχολεῖο, στὸ ὁποῖον ὑπηρετοῦσε, τὰ πνευματικά του παιδιά, ποὺ ἀναπαυόταν στὸ πετραχῆλι του, θέλω νὰ μεταφέρω τὰ βαθιὰ συλλυπητήρια τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας, τὴν πολλήν του ἀγάπην, τὴν συμπαράστασίν του καὶ τὶς εὐχές του, ὁ π.Ἰωάννης νὰ συγκαταριθμεῖται πλέον στὴν χορεία τῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη καὶ νὰ δέεται διὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς «περιλειπομένους» ἀδελφούς.

Νὰ εἶναι αἰωνία του ἡ μνήμη. Καὶ νὰ προσθέσω κάτι, ποὺ ἐτόνισεν ὁ Μακαριώτατος, ὁ ὁποῖος βρίσκεται μακριά, εἰδάλλως θὰ ἦτο ὁ ἴδιος ἐδῶ παρὼν σήμερα καὶ θὰ προΐστατο τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας, ὅτι ὁ π.Ἰωάννης ὡς κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐκτὸς ἀπὸ ἀδελφὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πετράκη, οὐδέποτε ἀπησχόλησεν ἀρνητικῶς τὴν Ἱερὰν Ἀρχιεπισκοπήν, οὐδέποτε ἐπίκρανε τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον, ἀλλὰ ἀντίθετα ἀποτελοῦσεν ἕνα πρόσωπον, τὸ ὁποῖον ἀνέπαυε τὴν Ἐκκλησίαν, ἀνέπαυε τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ διακονοῦσε μὲ θυσίαν καὶ πιστότητα τῶν ἱερά του ἀποστολήν. Αἰωνία του ἡ Μνήμη.»

χαρακτηριστική η ευκαμψία των χειρών του..
στην ώρα της ταφής, με ευχέρεια οι πατέρες σχημάτισαν με το χέρι του κοιμηθέντος αδελφού τον τίμιο σταυρό στο μέτωπό του και στο στήθος του..